Diabetyk

Diabetykiem nazywamy osobę cierpiącą na cukrzycę. W Polsce żyje około 2,5 miliona takich ludzi. W większości są to osoby z drugim typem cukrzycy (postać insulinoniezależna). Opierając się na raporcie TNS OBOP z 2010 roku dotyczącego obrazu społecznego cukrzycy, można podać pewne charakterystyczne cechy przeciętnego polskiego diabetyka. Do grona osób chorych zaliczają się zarówno kobiety jak i mężczyźni (nie ma tu szczególnie dużych dysproporcji), a przeciętny wiek występowania choroby szacuje się na przedział między 5 a 7 dekadą życia. Wśród diagnozowanych przypadków cukrzycy przeważają kobiety, to one również częściej podejmują leczenie. Jako, iż w 90 % wszystkich przypadków mamy w Polsce do czynienia z cukrzycą typu drugiego – istotnym czynnikiem charakteryzującym diabetyków w naszym kraju jest otyłość. I tak – wśród chorych kobiet zazwyczaj występuje pierwszy stopień otyłości (BMI > 30) natomiast u mężczyzn – wysoka nadwaga (BMI > 28). Niestety – większość chorych nie dopatruje się związku między swoimi złymi nawykami żywieniowymi i brakiem ruchu a wystąpieniem cukrzycy. Zazwyczaj winią oni czynniki genetyczne. Przedkłada się to na stosowane formy terapii i profilaktyki. Choć blisko połowa diabetyków stosuje tabletki przeciwcukrzycowe (48 %), prawie 1/3 – insulinę, a część – połączenie tych dwóch metod, to jedynie 18 % włącza do leczenia zdrową dietę i wysiłek fizyczny. Choć z reguły diabetycy nie zapominają o kontrolnych wizytach u specjalisty (raz na 3 miesiące), to stosowanie samokontroli bywa na różnym poziomie. Chorzy w większości regularnie mierzą poziom glukozy we krwi, prowadzą również „dzienniczek samokontroli”. Jeśli jednak chodzi o stosowanie diety cukrzycowej – to deklaruje je jedynie połowa chorych, natomiast aktywność fizyczną – zaledwie 1/3.
Cukrzyca to choroba przewlekła, która wymaga wprowadzenia zmian w stylu życia. Ważne jest także regularne przeprowadzanie badań kontrolnych w wypadku zagrożenia tą chorobą. Elementem profilaktyki powinna być również edukacja społeczna, oraz umożliwienie lepszego dostępu do leczenia. W tym już rola państwa – nie powinno się zapominać, że cukrzyca jest chorobą cywilizacyjną, która nieleczona może prowadzić do wielu powikłań a nawet zgonu.