Cukrzyca typu 1 i 2

Do najczęściej występujących rodzajów cukrzycy zaliczamy cukrzycę typu 1 i 2. Cukrzyca typu pierwszego jest związana z czynnikiem genetycznym (choć jej geneza nie została jeszcze do końca zbadana). Nazywa się ją również odmianą insulinozależną. Do głównych objawów choroby zalicza się obecność glukozy w moczu, silne łaknienie i pragnienie,
senność, problemy z widzeniem, częstomocz, nudności, utratę wagi. Wpływ na jej występowanie tego typu cukrzycy ma proces autoimmunologicznych, który prowadzi do utraty zdolności wydzielania insuliny przez trzustkę. Cukrzyca typu 1 wymaga leczenia zastrzykami z insuliny – w przeciwnym razie schorzenie może doprowadzić do śmierci. Jednak właściwa terapia – czyli podawanie insuliny przez całe życie – zapobiega powikłaniom. Oprócz leczenia przy pomocy iniekcji z insuliny (a także jej dozowania dzięki pompom czy specjalnym piórom), możliwe jest zastosowanie transplantacji trzustki. Cukrzyca typu 1 stanowi około 8 % spośród wszystkich przypadków zachorowań. Najczęściej chorują dzieci i młodzież oraz osoby, które nie osiągnęły 30 roku życia. Schorzenie zwykle ujawnia się w wieku nastoletnim, około 12 – 15 roku życia.
Cukrzyca typu drugiego z kolei jest nazywana cukrzycą insulinoniezależną. To choroba przebiegająca stopniowo i postępująca. Jej występowanie często jest związane z otyłością oraz chorobami metabolicznymi. To najczęstszy typ cukrzycy na świecie. Można wyróżnić dwie przyczyny choroby: zaburzenie wydzielania insuliny (mające genetyczne podłoże) oraz otyłość (i idąca za nią insulinoodporność). Insulina jest wydzielana przez trzustkę z opóźnieniem. Leczenie cukrzycy insulinoodpornej sprowadza się do zmiany stylu życia, redukcji nadwagi, stosowaniu odpowiedniej diety, leków doustnych oraz stosowaniu insuliny (jeśli leki doustne nie przyniosą rezultatów). Cukrzyca typu drugiego rozwija się zazwyczaj u osób w średnim wieku.