Insulinoterapia w cukrzycy typu 2

Insulinę, którą aplikują sobie chorzy na cukrzycę można podzielić na cztery kategorie. Na insulinę krótko działającą, analogii szybko działające, insuliny o pośrednim czasie działania oraz długo działające analogi insuliny. Zupełnie osobną grupę stanowią tak zwane mieszanki insulin w różnych połączeniach i proporcjach składających się z wyżej wymienionych insulin.

Sposoby działania poszczególnych insulin :

1. Insulina krótko działająca –zalecane jest przyjmowanie jej do posiłków . Właściwe jej działanie rozpoczyna się po około 20- 30 minutach od iniekcji. Maksymalną aktywność osiąga ona około trzeciej godziny od wstrzyknięcia. Z biegiem czasu jej działanie po tym okresie maksimum słabnie. Bardzo często służy ona jako składnik mieszanek insulin.

2. Szybko działający analog – jest stosunkowo nową grupą leków; podobnie działające czekają jeszcze na refundacje. Najważniejszym w tym analogu jest to, że bardzo szybko zaczyna działać , już od samego początku po iniekcji. Można go podawać tuż przed posiłkiem, w trakcie, a nawet zaraz po jedzeniu- w tych wypadkach trudno jest ustalić ile dana osoba zje ( tak jak w przypadku dzieci ). Kolejną dobrą stroną tego analogu jest także szybki koniec jego działania. A to zapobiega potrzeby podjadania; co często zdarza się w przypadku tradycyjnych krótko działających insulin ludzkich.

3. Insulina o pośrednim czasie działania – jest tak zwaną bazą, która zapewnia zapotrzebowanie organizmu na insulinę w spoczynku. Niestety nie działa ona całe 24 godziny; należy ją podawać dwukrotnie ponieważ osiąga ona swój szczyt aktywności.

4. Długo działający analog – jedna z najnowocześniejszych insulin, niestety u nas nie refundowana. Najważniejsze w niej jest to, że działa całą dobę i dlatego można ją tylko raz dziennie podawać. Nie ma szczytu działania tak jak insulina o pośrednim czasie działania. Dlatego zapewnia ona stałe stężenie insuliny w organizmie człowieka. To właśnie powoduje, że pacjent nie musi często podjadać. Wiąże się to z lepszą kontrolą glikemii, a także sprawia, że łatwiej jest utrzymać zalecaną wa gę ciała. Długo działający analog jest więc idealny gdy rozpoczyna się insulinoterapię w cukrzycy typu 2.

   Trudne początki terapii.

   Najlepiej zacząć od jednego wstrzyknięcia analogu długo działającego; niezależnie od pory dnia .Natomiast jeżeli postanowimy zacząć od insuliny o pośrednim czasie działania, podawanie jej raz dziennie może okazać się niewystarczające. Na tym etapie leczenia korzystać należy jeszcze z lekarstw doustnych. Jeżeli zapotrzebowanie na insulinę rośnie, to pod opieką lekarską zwiększamy ilość podawanej insuliny, a w końcu rezygnujemy z tabletek i pozostajemy już tylko na iniekcji niezbędnego lekarstwa. Jeżeli zapotrzebowanie organizmu na insulinę wzrasta rozważyć należy wprowadzenie mieszanek insulinowych. Gdy jednak z czasem to nie wystarcza wtedy lekarz może zadecydować o podaniu dodatkowo insuliny krótko działającej. Gdy i tego jest za mało pacjentowi pozostanie intensywna insulinoterapia, typowa dla leczenia cukrzycy typu 1. Leczenie intensywne jest dość uciążliwe ze względu na największą ilość iniekcji na dobę. To staje się kłopotliwe, ale daje dobre rezultaty w terapii cukrzycowej. Należy pamiętać, że decyzję o sposobie leczenia musimy podjąć po wielokrotnych konsultacjach lekarskich. To zapewni nam optymalizację leczenia.