Objawy cukrzycy typu 1

Cukrzyca to choroba metaboliczna. Jej występowanie wynika z zaburzeń metabolizmu cukrów. Wskutek niedoboru insuliny przemiana glukozy (cukru prostego zawartego w pożywieniu) w „paliwo” energetyczne dla naszych komórek nie jest możliwa.
Możemy wyróżnić dwa typy cukrzycy: typ 1- insulinozależny oraz typ 2 – insulinoniezależny. Pierwszy typ jest związany z czynnikiem genetycznym oraz nieprawidłowym funkcjonowaniem układu immunologicznego. Komórki odpowiedzialne za zwalczanie wirusów w tej chorobie atakują komórki wytwarzające insulinę. Cukrzyca typu 1 objawia się zazwyczaj w młodym wieku, jest to choroba przewlekła, wymagająca specjalnej diety, stałego pomiaru cukru we krwi (nie dopuszczania ani do hiperglikemii ani do hipoglikemii) oraz zażywania insuliny (zazwyczaj do końca życia). Niekiedy konieczne może być leczenie operacyjne (przeszczep trzustki). Cukrzyca typu pierwszego jest związana z czynnikiem genetycznym (choć jej geneza nie została jeszcze do końca zbadana). Nazywa się ją również odmianą insulinozależną. Do głównych objawów choroby zalicza się obecność glukozy w moczu, silne łaknienie i pragnienie, senność, problemy z widzeniem, częstomocz, nudności, utratę wagi. Wpływ na jej występowanie tego typu cukrzycy ma proces autoimmunologicznych, który prowadzi do utraty zdolności wydzielania insuliny przez trzustkę. Cukrzyca typu 1 wymaga leczenia zastrzykami z insuliny – w przeciwnym razie schorzenie może doprowadzić do śmierci. Jednak właściwa terapia – czyli podawanie insuliny przez całe życie – zapobiega powikłaniom. Oprócz leczenia przy pomocy iniekcji z insuliny (a także jej dozowania dzięki pompom czy specjalnym piórom), możliwe jest zastosowanie transplantacji trzustki. Cukrzyca typu 1 stanowi około 8 % spośród wszystkich przypadków zachorowań. Najczęściej chorują dzieci i młodzież oraz osoby, które nie osiągnęły 30 roku życia. Schorzenie zwykle ujawnia się w wieku nastoletnim, około 12 – 15 roku życia.